🐲 Zaburzenia Psychiczne U Dzieci Forum

Wykres 4. Liczba dzieci i nastolatków do 18 r.ż. leczonych ambulatoryjnie ze względu na zaburzenia psychiczne. 200 000. społeczno-emocjonalnej u dzieci w wieku 0–6 lat objawy psychotyczne ( urojenia i omamy) dezorganizacja myślenia, a przez to i mowy. występowanie nietypowych, dziwacznych zachowań. objawy negatywne (ubytkowe) 20 proc. dzieci ma problemy psychiczne. To mogą być przyszli samobójcy, schizofrenicy. 20 proc. dzieci ma problemy psychiczne, czego 8-9 proc. wymaga specjalistycznej pomocy ży cierpi na szeroko pojęte zaburzenia psychiczne, a samobójstwa mło-dzieży stanowią trzecią przyczynę zgonów w tej grupie wieku. W chwili obecnej informacja o rozpowszechnieniu zaburzeń psychicznych wśród dzieci i młodzieży w Polsce jest niepełna i fragmentaryczna. Nie istnieją Medikinet to lek stosowany jako element leczenia zespołu nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) u dzieci powyżej szóstego roku życia, kiedy inne próby i środki zawodzą. Celem tego leku jest ustabilizowanie zachowania dziecka, jeśli jest ono całkowicie niezdolne do koncentracji na dłuższy okres, niestabilne emocjonalnie, impulsywne, a ponadto cechują je objawy neurologiczne i Zaburzenia rozwojowe u dzieci to poważny problem, który może mieć wpływ na ich zdrowie emocjonalne i społeczne w przyszłości. Zaburzenia te można klasyfikować na kilka głównych typów, które są szczególnie częste u dzieci w wieku przedszkolnym. Zaburzenia autystyczne: Zaburzenia autystyczne to trudności w komunikacji i zaburzenia psychiczne (np. depresja i stany lękowe), nieodpowiednia higiena snu i szkodliwe nawyki (m.in. późne, tłuste kolacje, korzystanie z ekranów emitujących niebieskie światło bezpośrednio przed snem, nieodpowiednia temperatura w pomieszczeniu, brak aktywności fizycznej, hałas), przewlekły stres, zaburzona równowaga hormonalna, Zaburzenia emocjonalne u dzieci i młodzieży w statystykach . Biorąc pod uwagę, że w Polsce żyje około 7,5 miliona dzieci i młodzieży, z czego 20 % z nich cierpi na różnego rodzaju zaburzenia psychiczne to zaburzenia emocjonalne stanowią tutaj aż 9%. Z tego wynika, że zaburzenia emocjonalne dotykają prawie 750 dzieci w naszym kraju. Matek I Dzieci: Zaburzenia psychiczne lub dziecięce zaburzenia psychiczne mogą być skutecznie leczone, jeśli istnieje wczesna diagnoza i natychmiastowe leczenie. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej na temat objawów przedmiotowych i podmiotowych oraz innych istotnych informacji. Osoby z chorobami psychicznymi mogą doświadczać różnych objawów, w zależności od rodzaju choroby, w tym: zaburzeń myślenia, urojeń, halucynacji, nieadekwatnych emocji i zmian nastroju, trudności w codziennych czynnościach oraz zaburzeń zachowania. Leczenie chorób psychicznych może obejmować terapię, leki i inne formy wsparcia Podstawy teoretyczne ma więc każdy lekarz, później jednak dochodzi do wyboru specjalizacji i zawężenia kręgu leczonych przez danego specjalistę jednostek. W przypadku pacjentów z otępieniem część objawów dotyczy neurologii, część z kolei psychiatrii – w związku z tym, z którymi dolegliwościami do kogo należy się udać? Syndrom dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej (DDD) to nie choroba ani zaburzenie psychiczne. Syndrom DDD można określić jako zespół cech, przekonań i zachowań prezentowanych przez osoby wychowywane w rodzinie dysfunkcyjnej. Doświadczenia z dzieciństwa kształtują i znacząco wpływają ich na funkcjonowanie w życiu dorosłym. Trafiają do nas także dzieci, które doświadczyły różnych formy przemocy albo zaniedbania. Jeśli chodzi o młodzież, to po pandemii na pewno coraz więcej jest zaburzeń lękowych. Są też zaburzenia odżywiania, depresja czy zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, czyli problemy z natrętnymi myślami i czynnościami. ybeO. W Polsce około 8 milionów dorosłych ma zaburzenia psychiczne. Choć mogą one dotknąć każdego z nas albo naszych bliskich, wiele osób nie wie, gdzie szukać pomocy. Poniżej publikujemy listę numerów i placówek, do których możecie się zwrócić i otrzymać darmowe wsparcie. spis treści 1. Gdzie szukać pomocy? 2. Telefony zaufania 3. Konsultacja z lekarzem Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że na świecie co 40 sekund ktoś odbiera sobie życie. Samobójstwo - zaraz po wypadkach drogowych - to druga przyczyna śmierci osób w wieku 15-29 lat (wg danych WHO). Wielu śmierci można byłoby uniknąć – choć czynników ryzyka w przypadku samobójstwa jest wiele ( np. sytuacja ekonomiczna, uwarunkowania genetyczne, używki, choroby), to jego prawdopodobieństwo dramatycznie rośnie, gdy osoba z zaburzeniami psychicznymi nie otrzyma odpowiedniej pomocy. A jest komu pomagać – u 23 proc. Polaków można rozpoznać przynajmniej jedno zaburzenie psychiczne w ciągu życia. Najbardziej rozpowszechniona jest depresja, zaburzenia lękowe, bezsenność, a także uzależnienia. W tych wyliczeniach nie uwzględnia się nieletnich – a dzieci i młodzież to grupa ok. 4 milionów osób, które mogą wymagać pomocy. 1. Gdzie szukać pomocy? Jeżeli zauważysz u siebie albo bliskich niepokojące zmiany w zachowaniu – obniżony nastrój, problemy ze snem, utratę zainteresowań, brak zadowolenia z życia, niechęć do życia, zamartwianie się, niepokój itp. – nie zwlekaj, tylko porozmawiaj ze specjalistą. W sytuacji zagrożenia życia (nasilone myśli samobójcze, chęć zrobienia sobie/komuś krzywdy, zaburzenia świadomości, urojenia) nie wahaj się, tylko dzwoń pod numer alarmowy 112. 2. Telefony zaufania Jeżeli potrzebujesz rozmowy z psychologiem przez telefon, dzwoń pod: Kryzysowy Telefon Zaufania 116 123; czynny codziennie od do Antydepresyjny Telefon Zaufania 22 484 88 01; czynny od poniedziałku do piątku od do dyżurują tu też lekarz psychiatra i seksuolog Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji 22 594 91 00; czynny w środy i czwartki od do Telefon Zaufania Młodych 22 484 88 04; czynny od poniedziałku do soboty od do Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111; czynny całodobowo 7 dni w tygodniu Pomoc znajdziesz też w Ośrodkach Interwencji Kryzysowej. Są one nie tylko w dużych aglomeracjach, ale też mniejszych miastach. Najbliższy ośrodek znajdziesz przez internet. OIK-i działają w większości całodobowo, jest tam możliwość rozmowy telefonicznej czy bezpłatnego umówienia się na spotkanie z psychologiem, interwentem kryzysowym, prawnikiem. 3. Konsultacja z lekarzem By odbyć konsultację psychiatryczną w trybie pilnym, możesz udać się do najbliższego szpitala, który ma psychiatryczną izbę przyjęć – choć z uwagi na pandemię lepiej dowiedzieć się wcześniej, jak funkcjonuje dana placówka. Możesz udać się również do jednego z Centrów Zdrowia Psychicznego. To pilotażowy program szybkiego dostępu do leczenia psychiatrycznego, psychologa, psychoterapeuty. Nie obowiązują tu żadne zapisy, w godzinach pracy do centrum można przyjść w każdej chwili. Pomoc jest bezpłatna i obejmuje również osoby nieubezpieczone. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Od jakiegoś czasu obserwuję u córki dziwną reakcję podniecenia. Dziewczynka podczas zabawy, oglądania telewizji lub gdy ją coś przestraszy chrząka, jakby miała coś w gardle (gardło ma czyste). Co jej jest? Czy to tik nerwowy? Co powinnam zrobić? Joanna39 2011-02-13, 07:47 Wygląda to raczej na zaburzenie na tle nerwowych, może suchość w gardle (proszę podawać więcej płynów), nie można też wykluczyć alergii. Przy najbliższej okazji najlepiej poradzić się pediatry. neuron 2011-02-13, 22:33 U mojej 8 letniej córki jest podobnie. od miesiąca chrząka a nasila się to np. podczas oglądania telewizji. Albo jak kładzie się przed snem i próbuje zasnąć. maciejsobota 2011-10-29, 09:14 Moj 6 letni syn od 3 miesiecy chrzaka robiłam mu wszystkie badania lekarze rozkładali rece napocztku kasłał suchym kaszlem pozniej on zmienił sie w chrzakanie zmieniłam lekarza rodzinnego bo ciagle słyszałam nic mu nie jest poszłam prywatnie wszystkie badania miał porobione wyszedł mu gronkowiec złocisty i krztusiec mimo ze był szczepiony brał antybiotyk krzakanie nie przeszło teraz bierze leki na alergie i dalej krzaka zauwazłam im bardziej komus o tym krzakaniu muwie przynim to on jeszcze bardziej to robi lekarz powiedział zeby nie zwracac uwagi ze to moze byc juz nawykowe i wkoncu przestanie tak robic ale on nie przestaje znacie jakies inne metody KATARZYNA 2013-04-08, 11:00 Mam tak samo juz mi siły opadają od lutego tego roku zachorował pierwszym objawem jak zaczol krzakach to miał kaszel krtaniowy dostał dużo sterydów i krtań ustala ale pozostało to pokaslywanie i krzakanie Robilam badania na krztusiec i nic wymazy nic zdrowy a nadal krzaka a z krwi mu wyszło ze ma cos z tarczyca Bogusia 2016-03-21, 22:30 Bezsenność Udar mózgu Śpiączka Padaczka Migrena Otępienie Podstawy neurologii Zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego Zaburzenia obwodowego układu nerwowego Zawartość serwisu ma charakter dydaktyczny i nie może zastępować kontaktu i porad lekarskiej. Copyright ©© Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 12:09, data aktualizacji: 10:41 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska Gdzieś głęboko w naszym mózgu, w komórkach nerwowych i połączeniach między nimi, znajduje się nasza osobowość, myśli, uczucia i tęsknoty. Rzadko kiedy uświadamiamy sobie jednak, jak kruchy jest fundament, na którym opiera się nasza świadomość. Czasami wystarczy jedna stresowa sytuacja, wypadek lub błąd w genach, a nasze „ja” zmieni się nie do poznania. Razem z nami wejdziecie w świat zaburzeń i chorób psychicznych. Mazur Zobacz galerię 7 1/7 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe Nie mniej znane niż obrazy Vincenta van Gogha (1853–1890) są zaburzenia psychiczne, w wyniku których obciął sobie ucho. Fazy spokoju, kiedy malowanie było dla niego jak terapia, przeplatały się u van Gogha z atakami nieobliczalnych zachowań. Doprowadziło go to do próby samobójczej, w wyniku której zmarł. "Pacjent ten, na ogół spokojny, podczas swego pobytu w ośrodku doświadczył szeregu gwałtownych ataków, trwających od tygodnia do miesiąca. Podczas tych ataków przeżywał straszne lęki i niepokoje, kilkakrotnie próbował się otruć" – pisał o nim opiekujący się nim lekarz Théophile Peyron. Późniejsi psychiatrzy zajmujący się przypadkiem artysty stwierdzili u niego zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Jego stany chorobowe pogłębiał zły styl życia, przemęczenie i alkohol. Po okresie uspokojenia przychodzi faza maniakalna, która jest jego dokładnym przeciwieństwem. Ludzie w jej trakcie tryskają energią, są kreatywni, usposobieni społecznie, nie potrzebują snu. Vincent van Gogh nie był jedynym artystą, który cierpiał na tę chorobę. Obok niego można wymienić nazwiska takie jak Ernest Hemingway (1899–1961), Ludwig van Beethoven (1770–1827) czy Johann Wolfgang Goethe (1749–1832). Niektórzy fazę maniakalną opisywali jako „jedną wielką, permanentną hulankę”. Dwie fazy choroby występują naprzemiennie i nie sposób przewidzieć, kiedy nastąpi zmiana. Objawy zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, wcześniej określanego jako psychoza maniakalno-depresyjna, pojawiają się między 15. a 30. rokiem życia. Naukowcy przypuszczają, że choroba ma częściowo podłoże genetyczne, ponieważ często występuje w rodzinach. Czynnikiem mogącym przyspieszyć lub wspomóc pojawienie się choroby może być też na przykład stresujące wydarzenie lub zażywanie narkotyków. Objawy choroby są wywoływane najprawdopodobniej brakiem równowagi związków chemicznych, tzw. neuroprzekaźników w mózgu. Kiedy ich poziom jest zbyt wysoki, następuje stan maniakalny. Kiedy jest ich zbyt mało, przychodzi depresja. 2/7 Autyzm Albert Einstein (1879–1955) był nie tylko najsławniejszym naukowcem na świecie, lecz, zdaniem niektórych, także jednym ze słynnych ludzi z zespołem Aspergera. Syndrom ten, zaliczany do zaburzeń autystycznych, często idzie w parze z genialną osobowością, człowiek nim dotknięty ma jednak problemy z komunikacją i nawiązywaniem kontaktów. Einstein w dzieciństwie był podobno samotnikiem i powtarzał ciągle te same zdania. Znany był jednak ze swego doskonałego poczucia humoru, co nie występuje u ludzi z ciężkim zespołem Aspergera. Silniejsze formy autyzmu można rozpoznać już u niemowląt w wieku 12–18 miesięcy. Rodzice jednak często ich nie zauważają. Wydaje im się, że mają „grzeczne dziecko”, ponieważ jest spokojne i nie wymaga wiele uwagi. Mimo to, niektóre objawy dość łatwo zauważyć. Dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. Nie uśmiecha się. Nie jest skore do powtarzania naszych gestów lub wyrazu twarzy. 3/7 Schizofrenia paranoidalna Jest rok 1964. Rzym. Matematyk John Nash stoi przed monumentalnymi kolumnami na Forum Romanum, a w jego głowie pojawia się szum. Słyszy głosy, które brzmią jak rozmowy telefoniczne różnych osób. Jest przekonany, że są to głosy matematyków, którzy nie zgadzają się z wynikami jego prac. Obserwuje mieszkańców Rzymu w budkach telefonicznych – to zapewne oni. Wydaje mu się, że głosy w telefonach jakieś urządzenie przekłada na angielski i wysyła wprost do jego mózgu. Podobne sytuacje zdarzają mu się często. W jednym z listów Nash napisał: "W mojej głowie trwa toksyczna paplanina, nieustannie kłócą się jakieś głosy". Zdarzało mu się mówić o światowej władzy, w której sam miał uczestniczyć. Kiedy Uniwersytet w Chicago zaproponował mu prestiżowe stanowisko, odmówił, ponieważ miał w planach stać się władcą Antarktydy. Swoich znajomych, którzy przyszli odwiedzić go w szpitalu psychiatrycznym, zaskoczył pytaniem: "Czy znacie tajne hasło?" Wciąż zastanawiało go, czy należy do tych, którzy muszą się „poświęcić”. Mówił też do siebie, zadając pytania takie jak: "Co zrobimy z Węgrami?" Mówi się, że między geniuszem a szaleństwem jest cienka granica. W przypadku matematyka Johna Nasha jest to całkowicie trafne określenie. Pracował na najlepszych amerykańskich uczelniach, takich jak MIT czy Princeton, a za swoją pracę otrzymał w 1994 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii. Jednocześnie zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną, niejednokrotnie trafiał do szpitala psychiatrycznego. Żył w ciągłym strachu przed zagładą – własną albo ogólnoświatową. Miał wrażenie ciągłego prześladowania, to znów wydawało mu się, że jest w piekle lub czyśćcu. Historia jego życia stanowiła kanwę filmu pod tytułem "Piękny umysł". Istnieje kilka typów schizofrenii, najbardziej znana jest odmiana paranoidalna. Jednym z typowych objawów są halucynacje, które mogą mieć charakter słuchowy (głosy w głowie, które o czymś informują lub coś nakazują), ale także obrazowy lub dotykowy. Często pojawiają się także omamy – mylne przeświadczenia (na przykład, że prezenter w telewizji mówi tylko do chorego). Aż 5 proc. schizofreników kończy życie samobójstwem, a wielu czyni takie próby. Za pojawienie się schizofrenii odpowiadają czynniki genetyczne i środowiskowe. 4/7 Osobowość dyssocjalna Zaburzenie to nazywa się też osobowością antyspołeczną, a w krajach anglojęzycznych – psychopatią. Większość ludzi pojęcie to kojarzy z kimś takim jak Ted Bundy (1946–1989). Ten seryjny morderca w latach 70. dokonał 30 zabójstw. Tylu mu udowodniono, nie jest jednak wykluczone, że ofiar było znacznie więcej. Bundy był przy tym bardzo inteligentny, miał sympatyczną powierzchowność i był lubiany. Za swoje czyny został ostatecznie skazany na śmierć. Jego adwokat Polly Nelson napisała o nim później: "Ted był wcieleniem absolutnego zła". Oczywiście nie wszyscy ludzie z osobowością dyssocjalną są mordercami. Zaburzenie to występuje u 3 proc. mężczyzn i 1 proc. kobiet całej populacji, co oznacza, że osobowości aspołeczne znajdziemy również wśród polityków, księży i kierowników firm. Podobnie jak Ted Bundy, na pierwszy rzut oka osoby te mogą wydawać się całkiem sympatyczne, a nawet czarujące. W środku skrywa się jednak chłodny i wyrachowany charakter. Są bezwzględne w osiąganiu celu, nie mają wyrzutów sumienia, poczucia winy czy zwykłej empatii. Potrafią kłamać bez mrugnięcia okiem i manipulować drugą osobą. Jednym ze sposobów osiągnięcia celu jest dla nich przemoc. Naukowcy uważają, że tego typu zachowanie wynika ze struktury mózgu, psychopaci są zatem w ten sposób ukształtowani już od urodzenia. Istnieje szereg publikacji, które wskazują, że mózg osób z psychopatią nie tylko działa inaczej niż u zdrowych ludzi, ale także ma inną strukturę. Dotyczy to na przykład tych części mózgu, które odpowiadają za emocje. Wyobraźcie sobie, że oglądacie zdjęcia twarzy ludzi, którzy są poddawani elektrowstrząsom lub innym bolesnym zabiegom. U zdrowych ludzi zdjęcia takie wywołają podwyższenie ciśnienia lub pocenie dłoni. U chorych z osobowością antyspołeczną żadna z tych reakcji nie występuje – po prostu nic nie czują. Nie przeżywają strachu, nie boją się bólu. 5/7 Zespół napadu lękowego Znana aktorka Kim Basinger na pierwszy rzut oka nie wygląda jak ktoś, kto cierpi na napady lęku. W pewnym momencie kariery wyznała jednak: "Strach to coś, z czym żyję od zawsze. Boję się być w miejscach publicznych, bo mogę dostać napadu lęku lub paniki". Aktorka cierpi na zaburzenia lękowe i agorafobię, które często występują razem. Po raz pierwszy wpadła w panikę, gdy najzwyczajniej w świecie robiła w sklepie zakupy. Opowiadała, że nagle bez wyraźnego powodu wpadła w popłoch, zaczęła się trząść, nie mogła się ruszyć. Kiedy nieco ochłonęła, pojechała do domu, z którego nie wyszła przez następne sześć miesięcy. Ludzie cierpiący na napady paniki zaczynają traktować każde wyjście z domu jako potencjalne zagrożenie. Boją się zwłaszcza tych sytuacji i miejsc, w których czują, że nie mają możliwości ucieczki. Unikają także miejsc, w których wcześniej doznali paniki. Potrafią nadrobić wiele kilometrów, aby tylko uniknąć miejsca, które kojarzy im się z przykrym doświadczeniem. Żyją w nieustannym strachu, bojąc się także tego, że ktoś dowie się o ich lękach i uzna ich za niespełna rozumu. Jeśli nie zwrócą się o pomoc, stany te mogą się pogłębiać i trwać długi czas. Między naukowcami nie ma zgody co do tego, co tak naprawdę wywołuje napady lęku. Część specjalistów twierdzi, że jest to wynik zwiększonej wrażliwości na dwutlenek węgla. Eksperymenty wykazały bowiem, że atak paniki można wywołać inhalowaniem powietrza o wysokiej zawartości CO2. Właśnie w ten sposób wywołano atak paniki u kobiety, której ciało migdałowate w mózgu było nieaktywne, a co za tym idzie nie potrafiła odczuwać strachu. 6/7 Syndrom obcej ręki W filmie Stanleya Kubricka (1928–1999) "Dr. Strangelove" Peter Sellers gra eksperta od broni jądrowej i dawnego nazistę, doktora Strangelove’a, który nie potrafi kontrolować swojej prawej ręki. Robi ona, co chce – na przykład nagle podnosi się w geście faszystowskiego pozdrowienia. Mało kto wie, że takie zaburzenie rzeczywiście istnieje pod nazwą zespołu obcej ręki. Występuje jednak wyjątkowo rzadko. Na całym świecie zanotowano jedynie kilkadziesiąt tego typu przypadków. Pacjentom wbrew ich woli jedna ręka zaczyna na przykład wyciągać rzeczy z torebki, rozpinać guziki lub nawet obraźliwie wystawiać środkowy palec lub bić. Ma to związek z funkcjonowaniem półkul w mózgu, które tworzą własne świadomości tak, jakby w mózgu istniały dwie osobowości, choć w normalnych okolicznościach decyzje podejmuje tylko jedna. U ludzi z syndromem obcej ręki każda półkula rządzi się po swojemu. 7/7 Syndrom Capgrasa Wyobraźcie sobie, że wracacie z pracy do domu, a tam mieszka jakiś oby człowiek. Wygląda co prawda jak nasz partner i ma na sobie jego ubrania, ale to na pewno nie on. Pojawia się wrażenie, że w miejsce naszego małżonka ktoś podstawił identycznego bliźniaka. Jest to typowy objaw syndromu Capgrasa, który jest dość rzadką przypadłością. Zupełnie zdrowy człowiek zaczyna odnosić wrażenie, że niektórzy jego bliscy zostali podmienieni na wyglądające tak samo istoty. Ludzie z podobnymi zaburzeniami są dla naukowców dobrym obiektem badań, ponieważ ich zachowanie mówi dużo o zasadach działania naszego mózgu. Co ciekawe, ludzie z syndromem Capgrasa rozpoznają swoich bliskich w czasie rozmowy telefonicznej, ale kiedy stają z nimi twarzą w twarz, uważają ich za nieprawdziwych. Znany jest również pewien dość ekstremalny przypadek tego zaburzenia, kiedy to pacjent był przeświadczony, że jego ojciec jest robotem. zaburzenia psychiczne u dzieci stres mózg zespół Aspergera chisteria zaburzenie osobowości Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online GIS zakazuje sprzedaży leku na zaburzenia erekcji. "Może stanowić zagrożenie dla zdrowia" Główny Inspektorat Farmaceutyczny nakazał wycofanie z aptek w całej Polsce dwóch serii leku stosowanego w zaburzeniach erekcji. Chodzi o tabletki Tadalafil Aristo... Monika Mikołajska Niedobór magnezu odbija się na psychice. Osiem psychicznych objawów niedoboru magnezu Spełnianie zapotrzebowania organizmu na cenne witaminy i składniki mineralne powinno być fundamentem dbania o własne zdrowie. Jednym z minerałów, który należy... Karolina Gomoła Lit, zaburzenia psychiczne, kontuzje... Jak dziś trzyma się Axl Rose? Zespół Guns N’ Roses niedawno zagrał na Stadionie Narodowym. Liderem zespołu i wokalistą jest Axl Rose. W młodości nie stronił on od używek, co odbiło się na jego... Adrian Dąbek Lekarze mówią, ile dni urlopu wziąć, by naprawdę odpocząć fizycznie i psychicznie Każdemu, kto pracuje w pełnym wymiarze godzin, przysługuje urlop wypoczynkowy. Zdarza się jednak, że kiedy przez dłuższy czas nie wykorzystujemy dni wolnych,... Tatiana Naklicka Potylica - budowa, ból z tyłu głowy, przyczyny zaburzeń Potylica to część sklepienia czaszki człowieka, która znajduje się z tyłu głowy. Jej zadaniem jest osłanianie mózgu od tyłu i od dołu. W tym obszarze może czasem... Digital Health Innovators: Calmsie. Cel: Wsparcie terapii depresji i zaburzeń lękowych u dzieci w wieku 8-12 lat przy użyciu Cyfrowego Terapeutyka (DTx) Żyjemy w czasach, gdy - całe szczęście - o zdrowiu psychicznym mówi się coraz więcej i coraz głośniej. Nieczęsto zdarza się jednak myśleć, że właśnie w tym... Diana Żochowska Farmakoterapia a ablacja - wybór optymalnego leczenia zaburzeń rytmu serca Zaburzenia rytmu serca, czyli mówiąc ogólnie - arytmia serca, może objawiać się napadami kołatania serca, omdleniami, uczuciem przerw w pracy serca lub innymi,... Choroba psychiczna wpływa nie tylko na stan umysłu. Oddziałuje też na ciśnienie Australijscy naukowcy odkryli związek między chorobami psychicznymi a zmianami ciśnienia krwi i tętna. "To kolejny powód, dla którego społeczeństwo powinno... Małgorzata Krajewska Objawy niedoczynności tarczycy - psychiczne, neurologiczne, skórne Tarczyca jest małym narządem o wadze ok. 30 g. Jest to jednak bardzo ważny gruczoł wydzielania wewnętrznego. Produkuje on hormony, które regulują wiele... Marta Pawlak Co się dzieje z psychiką Amber Heard? Psycholog o dwóch zaburzeniach Amber Heard, była żona Johnny'ego Deppa, cierpi na dwa zaburzenia psychiczne: borderline (BPD) i histrioniczne zaburzenie osobowości (HPD). Tak przynajmniej... Monika Mikołajska Czym są choroby psychosomatyczne?Termin ten pojawił się już w XIX wieku, ale dopiero początek XX wieku był okresem większego zainteresowania się powtarzającymi się skargami na objawy somatyczne (fizyczne), którym towarzyszą nieustanne prośby o ciągłe badania dodatkowe oraz nadmierną koncentracją na swoich problemach somatycznych. Mówiąc dokładniej, cytując literaturę naukową, według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, u pacjentów cierpiących na omawianą dolegliwość, pojawiają się takie dolegliwości jak:Skargi somatyczne sugerujące poważną chorobę fizyczną przy braku stwierdzanych zaburzeń usprawiedliwiających te skargi np. uporczywe bóle, uczucie swędzenia, mdłości psychologiczne i konflikty emocjonalne, które pozostają, jak się wydaje, w związku z wystąpieniem, zaostrzeniem i podtrzymywaniem że chory nie ma kontroli nad objawami somatycznymi i nadmiernie koncentruje się na sprawach się, że zaburzenia te dotyczą około 2 proc. populacji i dwukrotnie częściej ciepia na nie kobiety niż mężczyźni. Ich początek ma zwykle miejsce przed trzydziestym rokiem między czynnikami psychologicznymi a objawami i chorobami somatycznymi możemy odnaleźć w dwóch różnych częściach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. Mianowicie w rozdziałach: "Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną" oraz w rozdziale "Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi".W tym materiale zostaną omówione najbardziej charakterystyczne, należące do pierwszego wyżej wymienionego działu: zaburzenia widoczne pod postacią somatyczną, do których należą m. (z somatyzacją),pojawiające się pod postacią somatyczną, niezróżnicowane,hipochondryczne,autonomiczne występujące pod postacią somatyczną uporczywe bóle są objawy zaburzeń psychosomatycznych?Ogólnie można powiedzieć, że są to skargi chorych, ich zaabsorbowanie odczuciami płynącymi z ciała (somy). Wśród bardziej szczegółowych objawów psychosomatycznych wyróżniamy przypadku zaburzeń somatyzacyjnych (z somatyzacją) ze strony układu trawiennego: bóle brzucha, wzdęcia, odbijania, wymioty czy nudności. Wymienia się tutaj także swędzenie, drętwienie, problemy ze przypadku zaburzeń objawiających się pod postacią somatyczną, niezróżnicowanych: wielorakie, niezróżnicowane skargi nie układające się w obraz kliniczny somatyzacji (zmienne, uporczywe).W przypadku zaburzeń hipochondrycznych, charakterystyczne są przekonania lub obawy wobec występowania poważnej choroby somatycznej. Typowe odczucia somatyczne są powodem skarg przypadku zaburzeń autonomicznych występujących pod postacią somatyczną, objawy dotyczą narządu lub układu, który pacjent uznaje, jako źródło choroby. Możemy tu wyróżnić: serce i układ krążenia, górny odcinek przewodu pokarmowego, dolny odcinek przewodu pokarmowego, układ oddechowy, układ moczowo-płciowy oraz inne narządy i przypadku uporczywych bólów psychogennych, symptomy mogą dotyczyć np. psychogennych bólów głowy czy powstawania zaburzeń psychosomatycznychPrzyczyn może być kilka. Wskazuje się m. in. na możliwe czynniki biologiczne – dysfunkcje ośrodkowego układu nerwowego, czy jak w przypadku zaburzeń somatyzacyjnych – skłonności psychologiczne z kolei wskazują na mechanizmy obronne, które wywołują objawy somatyczne, aby zneutralizować lęk spowodowany nieuświadomionym konfliktem czy niepokój, który jest manifestowany przez objawy fizyczne w sposób akceptowany. Niewątpliwie do zaburzeń tych przyczynia się również długotrwały wystąpienia zaburzeń psychosomatycznychRozpoznania dokonuje zwykle internista, psychiatra lub psycholog. Co ważne, zanim postawi takie rozpoznanie, pacjent powinien być dokładnie przebadany somatycznie, w celu wykluczenia choroby fizycznej. W tym celu konieczna jest wizyta u internisty ewentualnie u innych lekarzy specjalistów, którzy zlecą badania diagnostyczne w celu wykluczenia fizycznej przyczyny objawów (choroby).Przy takich schorzeniach psychosomatycznych jak zaburzenia układu krążenia, układu pokarmowego, układu oddechowego jest zalecana wygląda leczenie zaburzeń psychosomatycznych?Podstawową metodą leczenia, tak jak zresztą również we wszystkich dolegliwościach psychosomatycznych, jest psychoterapia. Może być ona utrzymana w nurcie poznawczo-behawioralnym i polegać m. in. na poznaniu rzeczywistych przyczyn stresu pacjenta, powodów, dla których np. chce on np. czuć się się również leki przeciwdepresyjne czy przeciwlękowe, gdyż często z tymi zaburzeniami współistnieją depresja czy i powikłania zaburzeń psychosomatycznychPrzede wszystkim sukces w leczeniu zależy głównie od zaangażowania chorego oraz odpowiedniego terapeuty. To, bowiem sam chory musi zrozumieć i przyjąć do wiadomości przyczyny choroby oraz chcieć współpracować. Jednym ze stanów częściej współwystępujących z zaburzeniami jest zaburzeniom psychosomatycznymNiezależnie od przyczyny powstania, aby zapobiegać lub minimalizować powinniśmy m. in. zwrócić uwagę na swój tryb życia oraz na to czy odpoczywamy w ciągu dnia, choć chwilę, wysypiamy się, właściwie się odżywiamy czy stosujemy odpowiednie metody radzenia sobie ze postępowanieOto kilka praktycznych rad:Utrzymuj równowagę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym, dbając o dobre relacje nawet, jeśli poświęcisz kilka, kilkanaście minut na odpoczynek w ciągu dnia lub zastosujesz prostą technikę relaksacyjną to poprawisz swoje samopoczucie, ponieważ stres wpływa na zdrowie fizyczne i może powodować chorobę się, śpij odpowiednio długo, regularnie, i dbaj o to, aby jakość snu była jak najlepsza zwracaj uwagę na miejsce i czas się zdrowo, stosując dietę bogatą w witaminy zwłaszcza z grupy B, składniki mineralne (magnez, żelazo, cynk i wapń) i kwasy omega-3 (orzechy, tłuste ryby).Bądź aktywny, ruch to zdrowie! Wiadomo, że osoby regularnie ćwiczące mają lepszy nastrój i odpowiednie metody radzenia sobie ze siłnym stresem, oddychanie - polega na wykonywaniu spokojnych wdechów i wydechów. Wówczas powinniśmy się maksymalnie koncentrować na tych czynnościach a między nimi możemy przytrzymać powietrze na 1 lub 2 - polegają one na wyobrażeniu sobie jakiegoś pięknego miejsca, gdzieś, gdzie chcielibyśmy się teraz znaleźć a przy tym na koncentracji na widokach jakie tam podziwiamy czy na odgłosach jakie słyszymy. Źródła:Bilikiewicz A. (red.) Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny, PZWL, Warszawa 2007;Czabała Podstawowe zaburzenia psychiczne w: Strelau J. (red.) Psychologia, Podręcznik akademicki, GWP, Gdańsk 2002;Siwiak-Kobayashi Maria, Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną (somatoformiczne) w: Bilikiewicz A. i in. red., Psychiatria kliniczna, Med Urban &Partners, Wrocław 2002;Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. „Vesalius”, Kraków, Warszawa 2000, Zyski i S-ka, Poznań 2003;Przeczytaj także: Katatonia - objawy, przyczyny i leczenie Psychiatrzy są zaniepokojeni pogarszającym się stanem zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży. Martwi ich zwłaszcza rosnąca liczba przypadków autoagresji. Dowiedz się co możesz zrobić, żeby nie dopuścić do tragedii. Fot. PAP/J. Turczyk/Zdjęcie ilustracyjne Nie wszyscy wiedzą, że w okresie od jesieni do wiosny, oddziały psychiatryczne dla dzieci i młodzieży w szpitalach w całej Polsce przypominają oblężone twierdze. Dosłownie pękają w szwach. Brakuje w nich nie tylko wolnych łóżek w pokojach, ale też często nawet wolnych miejsc na podłodze, także na korytarzach. A są one na wagę złota, bo – jak mówią psychiatrzy – liczba młodych pacjentów potrzebujących natychmiastowej pomocy, będących często w stanie zagrożenia życia, jest ogromna. Sytuacja na krótko poprawia się tylko w miesiącach wakacyjnych, kiedy za oknem nie brakuje słońca, a dzieci i młodzież nie muszą chodzić do szkoły. - Zaburzenia psychiczne są powszechne, dotyczą i dzieci i dorosłych. Nawet do 20 proc. dzieci ma dolegliwości, które spełniają kryteria jakiegoś zaburzenia psychicznego – mówi dr hab. Barbara Remberk, konsultant krajowy w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży. Psychiatrzy coraz częściej mówią wręcz o epidemii zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży, co dotyczy zwłaszcza zaburzeń depresyjnych oraz autoagresji, które mogą poważnie zagrażać ich zdrowiu i życiu (do zachowań autoagresywnych zalicza się samookaleczenia i próby samobójcze). Dlatego nie wolno lekceważyć problemów psychicznych u dzieci i w razie jakichkolwiek niepokojących symptomów trzeba niezwłocznie skorzystać ze specjalistycznej pomocy – najlepiej wykwalifikowanego psychologa lub psychiatry. Co to są zaburzenia psychiczne Psychiatrzy wyróżniają cztery główne obszary zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży: zachowania niedostosowane społecznie, niszczycielskie, agresywne (to tzw. zaburzenia eksternalizacyjne) zaburzenia lękowe, zaburzenia nastroju (to tzw. zaburzenia internalizacyjne) problemy i zaburzenia psychiczne związane z chorobą somatyczną i/lub niepełnosprawnością całościowe zaburzenia rozwoju (np. spektrum zaburzeń autystycznych). Objawy zaburzeń psychicznych u dzieci Po czym rodzice, opiekunowie lub nauczyciele mogą rozpoznać, że dziecko lub nastolatek znalazły się właśnie w kryzysie psychicznym? - Nie jest to wcale łatwe do rozpoznania. Dziecko będące w kryzysie psychicznym, np. samobójczym, to nie zawsze jest dziecko smutne, płaczące i bez energii. Często kryzys ten jest maskowany. Wtedy jego oznaką może być niepokój, agresja, autoagresja czy wagarowanie – mówi prof. Agnieszka Gmitrowicz, psychiatra dziecięco-młodzieżowy z Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, która specjalizuje się w prewencji samobójstw. Ekspertka podkreśla, że blisko 90 proc. zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży jest spowodowanych zaburzeniami psychicznymi, z czego połowę stanowią zaburzenia depresyjne. Większość zaburzeń psychicznych u dzieci objawia się łącznym występowaniem objawów z czterech podstawowych obszarów: zaburzeń emocjonalnych zmian w zachowaniu opóźnień w rozwoju trudności w relacjach społecznych. - Pamiętajmy, że w populacji dzieci i młodzieży powszechne jest doświadczanie kryzysów rozwojowych, kryzysów adolescencji, dorastania. Młoda osoba boryka się z walką o swoją autonomię, frustracją spowodowaną ograniczaniem jej praw ( prawa do decydowania o sobie) i wieloma innymi problemami, które mogą powodować, że czuje się nieatrakcyjne, gorsze albo odrzucone. Takie dziecko lub nastolatek, nie radząc sobie, często woła o pomoc w sposób dramatyczny. Niestety, nierzadko zdarza się, że nie otrzymuje wsparcia ani w rodzinie, ani w szkole – mówi prof. Agnieszka Gmitrowicz. Choć generalnie, na kryzysy psychiczne narażeni są wszyscy młodzi ludzie, to jednak eksperci potwierdzają, że istnieją też grupy podwyższonego ryzyka. Nietrudno się domyślić, że chodzi przede wszystkim o dzieci i młodzież z rodzin dysfunkcyjnych (niewydolnych wychowawczo), które są często biedne, zaniedbane, odrzucone, wykluczone i doświadczają różnych form przemocy. Na tym jednak nie koniec. Pod silną presją psychiczną znajduje się również spora liczba młodych osób z tzw. „normalnych” rodzin. Na przykład takich, które mają ograniczone zdolności intelektualne i werbalne, różnego rodzaju dysfunkcje ruchowe, zaburzenia koordynacji, ale także borykające się z nadwagą lub otyłością czy trądzikiem. Problemy mają też dzieci, którym stawia się nierealistyczne wymagania. Dziecko z zamożnej rodziny także może czuć się odrzucone, jeśli nie respektuje się jego potrzeb emocjonalnych. Eksperci oceniają, że na zdrowie psychiczne młodego pokolenia nie wpływają też korzystnie nowe technologie komunikacyjne. Z badań wiadomo, że przeciętny polski nastolatek zanurza się w wirtualnym świecie internetu już na ponad 3 godziny dziennie. - Dawniej ludzie żyli w rodzinach generacyjnych, wielopokoleniowych. Dużo ze sobą rozmawiali. Teraz, młodzi ludzie coraz częściej porozumiewają się półsłówkami, SMS-ami, a dzieci z tzw. „pokolenia Z” prawie w ogóle nie komunikują się ze sobą w inny sposób niż w cyberprzestrzeni. Nawet gdy się spotykają to zbytnio nie rozmawiają ze sobą, bo skupieni są ciągle na swoich smartfonach – mówi prof. Agnieszka Gmitrowicz. Fakty i mity na temat psychiatrii Choć ze zdrowiem psychicznym dzieci i młodzieży jest u nas coraz gorzej, to jednak z uwagi na funkcjonujące wciąż w społeczeństwie szkodliwe stereotypy, spora część rodziców wcale nie kwapi się do pójścia z dzieckiem po pomoc do specjalisty. - Musimy odczarować ten temat. Ludzie wciąż bardzo źle reagują na słowo psycholog, a na słowo psychiatra to już szczególnie, a przecież to jest lekarz, osoba, która pomaga – mówi Marek Michalak, Rzecznik Praw Dziecka. Eksperci sugerują, że w celu zmiany nastawienia społecznego do psychiatrii, należy zmienić sposób mówienia (narrację) na jej temat, na przykład zastępując wyrażenie „opieka psychiatryczna” bardziej adekwatnym określeniem „leczenie psychiatryczne”. Wbrew temu co sądzi wielu rodziców, pójście do psychiatry z dzieckiem nie zawsze wiąże się z leczeniem przy użyciu farmakoterapii. - W psychiatrii dzieci i młodzieży postępowaniem pierwszego rzutu u osób z zaburzeniami jest psychoterapia lub interwencja psychologiczna. To od nich powinno zaczynać się leczenie – mówi dr hab. Barbara Remberk. Jak wygląda badanie psychiatryczne dziecka Standardowo składa się ono z następujących elementów: • wywiadu zebranego od rodziców, • wywiadu zebranego od dziecka, • informacji uzyskanych od nauczycieli, • badania pediatrycznego i neurologicznego, • badania psychologicznego, • badań dodatkowych. Warto dodać, że w rozwiązaniu problemów psychicznych dziecka często nie wystarcza terapia indywidualna. Nierzadko zaleca się również terapię rodzinną. Ale, żeby miało to sens, terapia musi potrwać co najmniej kilka miesięcy. Wobec pękających w szwach szpitali psychiatrycznych – z powodu epidemii zaburzeń psychicznych z jednej strony i jednoczesnego niedoboru wykwalifikowanych specjalistów z drugiej (w Polsce jest tylko 400 psychiatrów dziecięco-młodzieżowych) – eksperci podkreślają, że kluczową sprawą jest profilaktyka zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży, za którą odpowiedzialni są dorośli. Jak wychować szczęśliwe dzieci? - Żeby móc skutecznie pomagać dzieciom często trzeba najpierw nauczyć ich rodziców świadomego, uważnego słuchania i rozmawiania. Rodzice są przecież najważniejszą, pierwsza linią obrony. Niestety, często jednak ta linia zawodzi – mówi prof. Agnieszka Gmitrowicz. Jak zatem rodzice, opiekunowie i wychowawcy mogą lepiej zadbać o zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży? I jak mają skutecznie pomagać im w kryzysie? Aby znaleźć praktyczne odpowiedzi na te pytania warto zacząć od lektury wyjątkowego bloga – „Porcelanowe Aniołki” – tworzonego przez nastolatki, które wygrały walkę z depresją. Za pośrednictwem tego bloga informują one wszystkich zainteresowanych o przyczynach, skutkach, objawach, przebiegu i leczeniu depresji. Robią to na podstawie własnych doświadczeń, ale co ważne, również przy merytorycznym wsparciu specjalistów. Poniżej przedstawiamy kilka refleksji i zarazem podpowiedzi dla rodziców, dotyczących tego jak wesprzeć dziecko chore na depresję, które opublikowała na blogu jego nastoletnia założycielka - Amelia Gruszczyńska. Wielu bliskich próbowało mi pomóc w chorobie, jednak nie zawsze wiedzieli, w jaki sposób mogą to zrobić. Niektóre ich słowa kierowane wtedy w moją stronę w dobrych intencjach sprawiały, że czułam się niezrozumiana i pogrążałam się w negatywnych myślach. Nie mów dziecku: „będzie dobrze.”, „inni mają gorzej”, „po prostu się uśmiechnij”, „to po prostu stres”. Zamiast tego powiedz: „jestem przy Tobie”, „kocham Cię”, „nie rozumiem w pełni co przeżywasz, ale nadal jesteś dla mnie ważny/a”, „nie zostawię cię” i daj dziecku to poczuć. Jeżeli u Twojego dziecka została zdiagnozowana depresja, wiedz, że ono bardzo potrzebuje Twojego wsparcia, nawet jeżeli w tym momencie Cię odpycha. Okaż dziecku bezwarunkową miłość. Oczywiście, nie oznacza to zgody na wszystkie jego zachowania. Miłość bezwarunkowa jest miłością pełną troski i akceptacji, niezależnie od uczuć czy stanu zdrowia drugiej osoby. Nie obiecuj dziecku niczego, czego nie możesz spełnić. Mów tylko to, co jest szczere i pozostaje w zgodzie z Tobą. Oprócz tego warto samemu udać się na psychoterapię indywidualną lub skorzystać z terapii rodzinnej. Jest to niełatwe, ponieważ potrzeba wtedy odkryć swoje emocje i zrozumieć popełnione błędy, ale długofalowo daje to dobre efekty. Odnajdziecie spokój i będziecie lepiej potrafili pomóc swojemu dziecku. Wsparcie rodziców dla dziecka będącego w kryzysie psychicznym jest bardzo ważne, ale może jednak nie wystarczyć do jego pokonania. W cięższych przypadkach tego rodzaju wsparcie nie jest w stanie zastąpić pomocy profesjonalistów. „Uświadamiamy, że jedyną skuteczną metodą na uwolnienie się od chronicznego cierpienia w depresji, jest leczenie – ważne są tu zarówno psychoterapia, jak i farmakoterapia, a w niektórych przypadkach konieczna jest hospitalizacja” – piszą porcelanowe aniołki na swoim blogu. Dlatego najlepiej jest spróbować temu wszystkiemu zapobiec, zawczasu poświęcając swoim dzieciom odpowiednią ilość czasu i uwagi. Eksperci sugerują żeby w ramach profilaktyki, rodzice, którzy mają problemy z dziećmi, zainwestowali swój czas w prowadzony przez wykwalifikowanych instruktorów trening, zwiększający kompetencje w zakresie: umiejętności społecznych umiejętności rodzicielskich wzmacniania odporności psychicznej dzieci oraz ich poczucia własnej wartości asertywności i radzenia sobie ze stresem. W ten sposób można zmniejszyć ryzyko wystąpienia ostrego kryzysu psychicznego u dziecka, nie tylko w bliskiej, ale też i dalekiej perspektywie czasowej, choć 100-procentowych gwarancji sukcesu oczywiście nie ma. Trzeba bowiem pamiętać, że na wiele czynników ryzyka zaburzeń psychicznych nie mamy większego wpływu. Jak budować poczucie własnej wartości u dziecka Rodzice, którym zależy na budowaniu poczucia wartości u dziecka: okazują dziecku swoją miłość i czułość; wytyczają granice i uczą zasad, jakimi rządzi się świat; jasno mówią o swoich oczekiwaniach; pozwalają dziecku na samodzielność; pokazują, że wierzą w kompetencje i możliwości dziecka; pozwalają doświadczać dziecku własnej sprawczości nawet w wykonywaniu drobnych czynności; pokazują mu, że ma ono wpływ na swoje życie, że, podejmując rożne działania, przejmuje nad nim kontrolę; pokazują dziecku, że wierzą w jego dobroć; akceptują uczucia dziecka i swoje – zarówno te przyjemne jak i nieprzyjemne; potrafią przyznać się do błędu i przeprosić; potrafią przyjmować krytykę na swój temat; potrafią przyjmować komplementy, ale również obdarzyć komplementem dziecko; doceniają wysiłki, starania dziecka, nawet jeśli nie zawsze wszystko mu się udaje; mają dystans do siebie i poczucie humoru na własny temat; liczą się ze zdaniem i potrzebami dziecka. Na zdrowie psychiczne pracuje się od pierwszego dnia życia - W powstawaniu zaburzeń psychicznych bierze udział wiele czynników (np. mogą mieć podłoże endokrynologiczne czy neurodegeneracyjne). Diagnozując i lecząc pacjenta musimy więc mieć bardzo szerokie spojrzenie. Nie zawsze jednak udaje się ustalić przyczyny takich zaburzeń. Na ten moment u 30 proc. pacjentów udaje się znaleźć podłoże danego zaburzenia – mówi prof. Agnieszka Słopień, kierownik Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Przykładem złożonej, wieloczynnikowej choroby jest depresja. To właśnie dlatego tak trudno jest wskazać jedną jej przyczynę. Na wystąpienie depresji mogą mieć wpływ traumy z dzieciństwa, trudności w relacjach z rówieśnikami, problemy w szkole, czy w domu, które w pewnym momencie zaczynają się kumulować. Ale czasami nie potrzeba żadnej konkretnej sytuacji, aby choroba się ujawniła, bo depresja może mieć również przyczyny biologiczne. Eksperci podkreślają, że na zdrowie psychiczne pracuje się już od najwcześniejszych lat życia (włączając w to również okres ciąży i wiek niemowlęcy). - Widać to na oddziałach neonatologicznych. Kontakt mamy z wcześniakiem, od samego początku, mówienie do niego, śpiewanie, kangurowanie, jest niezwykle istotne nie tylko dla rozwoju bliskości, ale też na rozwój języka. Razem z językiem rozwija się myślenie i rozpoznawanie własnych emocji, co później przekłada się na funkcjonowanie psychiczne młodego człowieka – mówi prof. Agnieszka Słopień. Podstawą zdrowia psychicznego dziecka jest więc oparta na zaufaniu i miłości, bliska relacja z rodzicami (opiekunami). Nie jest w stanie jej zastąpić nawet najlepszy tablet, ani szerokie grono wirtualnych przyjaciół z „fejsa” albo „snapa”. Gdy sprawy zaszły za daleko: gdzie szukać ratunku Warto wiedzieć, że poza służbą zdrowia, fachową pomoc psychologiczną można uzyskać również w wielu innych miejscach (instytucjach), takich jak: Centrum wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego – 800 70 2222 Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – 116 111 Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka – 800 12 12 12 Telefon Zaufania dla Osób Dorosłych w Kryzysie Emocjonalnym – 116 123 Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci – 800 100 100 Policyjny Telefon Zaufania – 800 12 02 26 Poradnie pedagogiczno-psychologiczne w szkołach Powiatowe centra pomocy rodzinie Lokalne ośrodki (centra) interwencji kryzysowej Pomocowe strony internetowe: W przypadku bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia Twojego bądź drugiej osoby zadzwoń na numer alarmowy – 112. Eksperci pocieszają, że osoby zmagające się z zaburzeniami psychicznymi, dzięki rozwojowi nauki, mają dziś dostęp do wielu nowych, bardzo skutecznych metod leczenia, zarówno psychoterapeutycznych jak i farmakologicznych. - To nieprawda, że psychiatria i psychiatrzy zajmują się wyłącznie przepisywaniem pacjentom leków. Psychiatrzy patrzą dziś na pacjentów całościowo i starają się dobrać najlepsze metody, z wielu możliwych, do leczenia danego, indywidualnego przypadku. Rodzice bardzo obawiają się leków. I choć te leki są niedoskonałe, mają skutki uboczne i wielu pacjentom nie są w stanie pomóc, to jednak jakość życia pacjentów chorujących np. z powodu schizofrenii, dzięki lekom zdecydowanie się poprawiła – mówi prof. Agnieszka Słopień. Dzieci nie ryby - znajmy i respektujmy ich prawa! Na koniec warto przypomnieć słowa wybitnego przedwojennego pedagoga, Janusza Korczaka, który powiedział: „nie ma dzieci są ludzie”. Zwrócił on w ten sposób uwagę na fakt, że dzieci, podobnie jak dorośli, mają swoje prawa. Chodzi jednak nie tylko o ogólne prawa człowieka, ale także specjalne prawa dziecka. Gdyby były one powszechnie znane i respektowane, z pewnością stan zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży byłby lepszy, a dzięki temu dałoby się uniknąć wielu kryzysów psychicznych i rodzinnych tragedii. Przypomnijmy zatem najważniejsze z tych praw: Prawa osobiste umożliwiające rozwój dziecka: prawo do życia, prawo do tożsamości, prawo do rozwoju, prawo do wychowania w rodzinie, prawo do wyrażania własnych poglądów, prawo do informacji; Prawa polityczne / publiczne: prawo do wyrażania własnych poglądów, prawo do uczestniczenia w stowarzyszeniach; Prawa socjalne: prawo do godnych warunków życia i odpowiedniego poziomu życia, prawo do opieki zdrowotnej, prawo do odpoczynku; Prawa ekonomiczne: prawo do nauki, ochrona prawna pracy podejmowanej, czy to w ramach obowiązku nauki czy wakacyjnego zarobku. Wiktor Szczepaniak ( Copyright Wszelkie materiały PAP (w szczególności depesze, zdjęcia, grafiki, pliki video) zamieszczone w portalu "Serwis Zdrowie" chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych.

zaburzenia psychiczne u dzieci forum